Styczeń

Kiedyś niebo było tak radosne. Spadały z niego delikatne płatki śniegu, które tak intensywnie oblepiały nasze roześmiane twarze. Kiedyś nosiłeś mnie na rękach i zabierałeś na łyżwy. Kiedyś słuchaliśmy wspólnie muzyki, a zziębnięte ciała rozgrzewaliśmy podczas wspólnej kąpieli. Kiedyś byłam dla Ciebie niezaprzeczalnie ważna. A później musiałam pogodzić się z tym, że to wszystko było jedynie złudzeniem. Ulotną chwilą, która zakończyła się stanowczo zbyt szybko.

Pamiętam ten dzień, gdy się poznaliśmy. Wieczór, podczas którego przechodziłam obok grupy roześmianych wielkoludów tylko po to, by od jednego z nich dostać ogromną śnieżką. Rozmazałeś mi tym makijaż, ale zrobiłeś to później jeszcze kilkakrotnie tego wieczoru. Najpierw rozbawiając mnie do łez sącząc powoli gorącą czekoladę, później kochając się ze mną w swoim łóżku. Sama nie wiem jak to się stało, ale w tak krótkim czasie Ci zaufałam. Zaufałam Twojemu niewinnemu spojrzeniu, tej pasji z jaką opowiadałeś mi o siatkówce, temu wielkiemu optymizmowi, którym niezaprzeczalnie mnie zarażałeś.

Przez te trzydzieści dni stałeś się dla mnie największym powiernikiem, przyjacielem, któremu mogłam wypłakać się po nieudanym dniu w pracy. Kochankiem, który tak pożądliwie spoglądał na każdy centymetr mojego ciała. Mężczyzną, który potrafił w tak cudowny sposób doprowadzać mnie samym spojrzeniem do drżenia rąk i szybszego bicia serca.

Pamiętam ten dzień, kiedy zabrałeś mnie, największą pokrakę jeśli chodzi o sport, na lodowisko. Pamiętam te pierwsze ślamazarne kroki na łyżwach, nasz śmiech podczas wspólnych upadków. Pocałunki, gdy w końcu udawało mi się utrzymać równowagę. Byliśmy tacy szczęśliwi, a może to tylko ja byłam taka szczęśliwa. Bo w całym tym sercowym uniesieniu zapomniałam, że mężczyznom nie wolno ufać.

Po dokładnie trzydziestu dniach zmiotłeś ze swojego mieszkania wszystkie moje ślady w nim obecności. Spakowałeś moje ubrania i kosmetyki. Wywietrzyłeś zapach perfum z sypialni, kupiłeś nową pościel. Oddałeś kubek i oznajmiłeś, że nie możemy się już dłużej spotykać. Że to, co nas przez te ostatnie tygodnie łączyło, było cudowne i wyjątkowe, że nigdy o tym nie zapomnisz, ale jest coś, o czym zapomniałeś mi powiedzieć. Żona, która jutro przyjeżdża… Dodałeś jeszcze, ze chyba Cię rozumiem. No i żebym wiedziała, że dla Ciebie zawsze, bez względu na wszystko, będę kimś ważnym, wyjątkowym.

Bez słowa wyszłam. Wróciłam do domu i napełniłam wannę po brzegi pianą. Piłam czerwone wino i płakałam. Płakałam z bezsilności, z własnej głupoty. Z rozczarowania. Ze smutku. I z cierpienia. Bo tak cholernie cierpiałam. Cierpiałam, że Ciebie przy mnie nie ma…

Liczyłam na to, ze jeszcze kiedyś się odezwiesz, że jeszcze kiedyś zadzwonisz. Bezsensownie. Nie odezwałeś się. Nawet kiedy mijaliśmy się na ulicy jedynie przechodziłeś bez słowa, pozostawiając dla mnie uśmiech. Uśmiech, który przywoływał dla mego serca najwspanialsze wspomnienia. Uśmiech, który wlewał na nowo żar do mojego serca. Przywoływał myśli, o których dawno chciałabym zapomnieć.

Od czasu naszego romansu minęły już cztery lata. Nadal tu mieszkasz i grasz w tutejszej drużynie. Przez ten czas jest tu z Tobą Twoja żona, a myślami przy Tobie zawsze jestem ja, Twoja kochanka. Przez te wszystkie chwile próbowałam o Tobie zapomnieć, próbowałam zniszczyć w sobie to wspomnienie trzydziestu dni pełnych uśmiechu i beztroski. Trzydziestu styczniowych nocy, które rozgrzewały, mimo mrozu za oknem. Próbowałam zatrzeć smak Twoich ust. Bezskutecznie. Twoje oczy, Twój dotyk, Twój uśmiech… Wyryły się we mnie silniej niż jakiekolwiek inne. Przez te wszystkie dni, miesiące i lata próbowałam zapomnieć o Tobie.

Przez ten czas niewiele się u mnie zmieniło. Nadal pracuję w tym samym miejscu. Nadal chodzę na czekoladę do tamtej kawiarni. Nadal biorę długie, aromatyczne kąpiele. Nadal brakuje mi Twoich ust i dłoni. Nadal brakuje mi Twojego optymizmu i silnych ramion, które mogłyby przytulić mnie w nocy. Więcej czytam. Czasem spaceruje. Kupiłam sobie też psa, żeby mógł słuchać opowiadaną przeze mnie w kółko opowieść o pewnym styczniowym kochanku. Nadal popijam wino i płaczę, gdy brakuje mi Ciebie bardziej niż zwykle. W końcu nauczyłam się jeździć na łyżwach. Byłbyś z tego dumny, Paul.

***

Witam, Kochane :*

Oddaję w Wasze ręce kolejny onepart :)

Pozdrawiam cieplutko i życzę Spełnienia Marzeń w Nowym Roku :*

Buziak :***